امروز میخوام راجع به سه نفر از همکارهای کاناداییم در محل کارم صحبت کنم. از نظر من هر سه ی اونها یک سری ویژگیهای فوق العاده دارند که ارزشمند هست.
این قسمت: جنیفر
جنیفر، یک خانم سیاهپوست و قدکوتاه با هیکلی توپر (ولی نه چاق) هست که همیشه مثل باقی خانمهای سیاهپوست خیلی لباسهای رنگی و شاد می پوشه و البته شیک. از اونجا که توی محل کارم یه سری پروژه و برنامه (پروگرم) های مختلف در حال اجرا هست و من هم نسبتا تازه وارد محسوب میشم، غیر از شناخت مختصری از هم تیمی های پروژه ی خودم، خیلی بقیه رو نمیشناختم، گرچه همگی در یک محیط واحد (که با چیزهایی مثل پاراوان ها از هم جدا شده) کار میکنیم. تقریبا پنجاه نفری هم هستیم که بعضی ها هم داخل این محل اصلی نیستند و بعضی ها هم کلا در جلسات مختلف داخل و یا خارچ این محل به سر می برند! بعد از مدتی، جسته و گریخته شنیدم که از کار جنیفر تعریف می کنند. همیشه هم سرش به کار خودش گرم بود و کمتر دیدم که با کسی تلفنی یا حضوری صحبت بکنه. گرچه گاه گداری هم که پاش می رسید، شوخی می کرد و می خندید و خونگرم و مهربون به نظر می رسید. خلاصه یه روز رفتم پیشش، سلام کردم و گفتم خیلی مشتاقم که توی وقت آزادش نیم ساعتی با هم راجع به کار گپ بزنیم. با خوشرویی قبول کرد و دو هفته ی بعد بهم وقت داد (هفته ی اولش خیلی سرش شلوغ بود و هفته ی بعدی هم مرخصی و مسافرت بود). خلاصه وقت موعود رسید و با هم یک جلسه ی خودمونی برگزار کردیم. بهش گفتم تحت تاثیر قرار گرفتم از شنیده هام راجع به او و دوست دارم از خودش بیشتر راجع به کار بپرسم و اگر میتونه توصیه ی مفیدی برای من تازه وارد داشته باشه که مایه ی نهایت خوشحالی من هست. اول چند تا سوال کرد از من راجع به پیش زمینه ی کاریم و کاری که اینجا با پروژه ی خودم انجام میدم و بعد با مهربونی و حوصله ای تحسین برانگیز، شروع کرد برام از سیستمهای بهداشتی درمانی کانادا و نحوه ی کار این سیستمها گفت تا رسید به شرکت خودمون و پروژه هامون و ارتباطات مختلفمون با بخش خصوصی و دولتی و نیمه دولتی. از خودش گفت که قبلا سالها در بانک کار می کرده و مشاور ورزیده ای هم بوده اما بعد از مدتی به این نتیجه رسیده که دلش میخواد در حوزه ای کار کنه که تاثیر کارش رو در خدمت به انسانها ببینه و کارش ارزش معنوی داشته باشه و روح و روانش رو کنه، کاری که پول اصلا نمیکنه و این همه سال کار توی بانک براش احساس ارزشمندی در خدمت واقعی به بشریت نداشته! براش گفتم که به نوعی با رشته ای که خوندم و تغییر محیط و تفاوت سیستمهایی که قبلا در کشور خودم باهشون کارمی کردم، با اینجا گاهی اوقات احساس میکنم به شدت غریبه ام! گاهی راجع به بعضی چیزها، نظر من به تنهایی یه چیزه، نظر همه ی آدمهای دیگه (کلاس درس دانشگاه رو مثال زدم) یه چیز دیگه است! نگرانم از این همه تفاوتی که با سیستم دارم و اینجا از لغت "بایاس" استفاده کردم! که بلافاصله حرفم رو قطع کرد و گفت: سیستم قطعا به "بایاس" تو احتیاج داره اما اگر از من میشنوی دیگه هیچ وقت این کلمه رو بکار نبر! تو موهبتی برای سیستم هستی که بدون تجربه ی محیط دیگر، بتونه برآیند فکری اون محیط رو در خودش داشته باشه! تو نظر منحصر به فرد خودت رو داری که برآمده از تجربه و دانسته های تو در محیط دیگری هست و قطعا تو و حضورت و نظرت و اندیشه ات چیزی هست که سیستم بهش احتیاج داره! تا بهش فکر کنه و باید هم لحاظش کنه. تو نباید نگران تفاوتت با بقیه باشی، "تو" ی منحصر به فرد با نظر خاص خودت، با اندیشه و عملکرد خاص خودت، همون چیزی هستی که مخزن سیستم رو غنی میکنه و گرنه یک عده آدم یکسان و یک شکل که همه یه جور فکر کنند و یه جور نظر بدهند، به چه دردی میخوره؟ دیگران باید نظر تو رو بدونند و تو باید منحصر به فرد بودن خودت رو اعلام کنی تا مخزن فکر و عمل بقیه رو غنی کنی! تا بقیه بدونند که طور دیگری هم میشه فکر کرد یا تصمیم گرفت! گفت این چیزی هست که من همیشه به بچه هام میگم، اصلا حق ندارید، حرف بقیه رو تکرار کنید و نظر شخصی خودتون رو از ترس یا ملاحظه ی قضاوت مردم کنار بگذارید! شجاعت متفاوت بودن و منحصر به فرد بودن رو داشته باشید! زیبایی حرفهاش و عمق اندیشه اش به حدی بود نتونستم آخر جلسه از در آغوش کشیدنش به عنوان تشکر، خودداری کنم! :)
درباره این سایت